کش مکش

چه خوب شد دیدمت!

خواستم بگویم که ...

... که حرفم را بریدی و سرمای تنم را چانه ی گرمت گرم نکرد...

آه که تو چقدر بر خلاف قدت، چانه ی درازی داری،

و آنقدر حرف زدی که بالاخره آهِ کلام هم بلند شد.

و اما من...

در سکوت مشکی خویش، گوش را می کردم و تو ادامه دادی؛

باز هم در آرامش گوش دادم و به لب هایت خیره شدم و گفتم ...

 تو باز سخنم را بریدی و من...

 و من تو را واژه به واژه گاییدم.

الهه ی نجس

بر آستانه مردی که مُرد و زنی که زنده ماند تا مردن مردی را به نظاره نشیند که زنی را،

زنده زنده، زنده به گور کرد و زن، که زنانه زنده ماند و مرد را در زبانِ زنجیرِ زنانگیِ

خویش آویخت...

و ما که تو را ای الهه ی نجس، در زیرِ زجرِ زبانِ زمانه ی زالوی خویش فسردیم تا مگر

مردانگی نامردانه ی خود و مردم مرگ اندیش را از پستانهای پر از مهر تو بمکیم...

حال اگر بر خیال، برخیزی و خیزشت، خواب خراب ما را خراب تر کند، خراش خاکستر

تاریخ بر صورت تو، خیسی چشمان خفته ی ما را توجیه می کند.  

و سردی سیمای تو، سرخی چشمان ما و سیاهی قلبی که یک تاریخ برای به دست آوردنت

ترسید و دست آخر، آخرین دست را برایت زد که : ای تو هنوز برده من، زن باش!