قهقهه

و من ماندم و این غم های نازنین؛

که براستی شایسته ی لبخندند،

و تو را چون دری نیمه باز* رها می کنم،

باشد که باز شوی به اتاقی به روی همه

* تعبیری از توماس ترانسترومر شاعر، برای انسان